Erfelijk belast

De vader van kunstschilder Frans Hals was een jaar lang verwikkeld in een rechtszaak over de erfenis van zijn broer. Het betrof een zwaard, maar ook een wambuis (gewatteerd vest), zes hemden en een paar kousen.

Ik ben gek op dit soort informatie. Hoe bijzonder is het dat lang geleden, in dit geval in de 17e eeuw, kleding in het testament werd opgenomen. De kwaliteit van die hemden was uiteraard niet te vergelijken met de t-shirts die je tegenwoordig voor een tientje bij de gooi- en smijtzaken koopt. En doordat kledingstukken nauwelijks of misschien wel nooit, gewassen werden, sleten ze minder snel.

Ik vind het jammer dat ik niets in de kast heb hangen dat van mijn grootouders of van mijn ouders is geweest. Zo’n mantelpakje uit de zestiger jaren lijkt me enig of al was het alleen maar een wit katoenen overhemd.

Maar vanmorgen realiseerde ik me dat ik toch nog iets uit de kledingkast van mijn moeder heb meegekregen. Ze zijn tegenwoordig in meerdere opzichten omstreden, deze knoopjes. Ze komen namelijk uit Belgisch Kongo waar mijn vader in de jaren vijftig werkte en ze zijn van ivoor. Het Engelse spreekwoord, ‘a skeleton in the closet’ is hier letterlijk van toepassing.

Nu sta ik dus voor een dilemma: ga ik de knopen duurzaam gebruiken en het risico lopen dat ik een emmer verf over me heen krijg? Of breng ik deze roofnijverheid met een kerosineslurpend vliegtuig terug naar het land van herkomst?

Wat we ook doen, we laten allemaal een vervuilde voetafdruk achter. Gelukkig hebben we wel een beetje invloed op de grootte ervan.

Als we allemaal bijvoorbeeld zes kledingstukken per jaar minder kopen dan scheelt dat net zoveel co2-uitstoot als 85.000 rondjes met de auto om de wereld.

Ben je bang dat je dan niets hebt om aan te doen? Haal je kast eens helemaal leeg en je zult verbaasd zijn over hoeveel combinaties je kunt maken van de inhoud.

Wie weet, vind je er zelfs nog een terlenka broekpak dat van je oma is geweest.

Niet wassen hoor!